Мен машҳур руҳшуносга шогирдман. Устозим беморларни даволаса, каминанинг вазифам – уларга хизмат кўрсатиш. Қиладиган ишим кунлик қабул асосида мижозларни навбатга ёзиб, уларни кутиб оламан ва кейин кузатиб қўяман.

Иш жойим қабулхона. Нима десам экан, мен атайин эшитмайман, аммо мабодо эшик яхши ёпилмаган бўлса, устознинг хонасида кечаётган суҳбат қулоғимга чалинади.

– Бир кунда неча соат ухлайсиз? – сўрайди устоз мижоздан.

– Ҳар хил, – жавоб беради у. – Олти соат, баъзида ўн соат! Бугун тўққиз соат ухладим.

– Яхши эмас, – дейди устоз, – бир хил вақтда ухлаб, бир хил вақтда туриш керак. Мен сизга дори ёзиб бераман, уни ичиб, кеч соат ўнда ётасиз ва эрталаб олтида уйғонасиз.

Мижоз чиқиб, менга қоғозни узатади. Ундаги каравот расмига қараб, неча кун ва қанча дори ичиши кераклигини аниқлайман. Кейин махсус шиша банкадаги доридан керакли миқдорини салафан халтачага солиб, мижозга узатаман.

– Бир кунда неча соат ухлайсиз? – деб сўрайди устоз навбатдаги мижоздан.

– Бир хил, – жавоб беради мижоз. – Саккиз соат.

– Яхши эмас, – дейди устоз ачиниб. – Бундан кейин бир хил ухламанг! Уйқу келганда ётиб, уйғонганда турасиз. Мен сизга дори ёзиб бераман. Уни кеч соат саккизда ичасиз ва қачон уйқунгиз келса ётасиз. Лекин эрталаб олтида туришга ҳаракат қилинг.

Бемор чиққанида қўлидан қоғозни олиб, олдинги беморга берган уйқу доридан керакли миқдорда салафан халтачага солиб, унга узатаман.

Тушдан кейин келган мижоз устозимнинг ҳузурига кирар экан, эшикни яхши бекитмагани учун яна ичкаридаги савол-жавоб қулоғимга чалинади.

– Қандай овқат ейсиз? – савол беради устоз.

– Ҳар хил, – жавоб беради мижоз.

– Яхши эмас, – устоз танбеҳ беради унга, – Энди ўн кун эрталаб, тушликда ва кечки нонуштада сизга тавсия этиладиган овқат ейсиз. Овқатлар рўйхатини ёрдамчим беради.

Камина мижознинг вазнига қараб, устоз нималарни тавсия қилганини биламан. Буниси – семиз. Демак, эрталаб сут маҳсулотлари, тушликда эзилган картошка, кечки таомга эса мева тановул қилиши керак. Агар ўн кун ўтиб қайтиб келса, озганини сезиш мумкин. Лекин бундайларнинг аксарияти қайтиб келмайди.

Навбатдаги мижозни кутиб оламан. Уни ичкарига киритар эканман, эшикни охиригача бекитмай, оҳиста ёпаман.

– Қандай овқат ейсиз? – сўрайди устоз. Мен эшитиб, ҳайрон бўламан: руҳшунос мижоздан овқатини сўраб ўтирибди!

– Бир хил, – дейди мижоз. – Бир хил овқат ейман.

– Яхши эмас, – устознинг ачинган овози эшитилади.

Мижоз озғин одамлигини назарда тутиб, у истеъмол қилиши керак бўлган овқатлар рўйхатини тайёрлаб қўяман. Ўйлаганимдек, ичкаридан чиққан мижоз мен кутган қоғозни қўлимга тутқазади. Кейин эса узатган рўйхатимга тикиларкан, кўзлари катта-катта очилади. Энди бу овқатларни еса ҳам, емаса ҳам унинг қайтиб келмаслиги аниқ. Чунки рўйхат бўйича харажатни анча-мунча одамнинг чўнтаги кўтармайди.

Бир куни устоздан кам ухлаганга кўп ухлашни, кўп ухлайдиганга кам ухлашни тавсия беришнинг сабабини сўрадим. У киши бемор айтган гапнинг тескарисини қайтариши лозимлигини тушунтирди. Кейин нима учун бу саволни бераётганимни сўради. Мен устозни алдаш яхши эмаслиги боис тўғрисини айтдим.

Эртасига у қабулхонадан ўз хонасига кириш эшигини икки тавақалига алмаштирди. Бу ҳам камлик қилгандек, мижозни хонасидан қабулхонага кузатиб қўяр ва навбатдаги мижозни таклиф этаркан, иккала эшикни ҳам қаттиқ ёпиб қўядиган бўлди.

Мен бундай эҳтиёткорлигидан заррача ўкинганим йўқ. Чунки устознинг маҳоратини миридан-сиригача эгаллаб бўлганман. Ўзим алоҳида иш бошласамми деб турибман. Ахир, психолог бўлиш қийин эмас экан-ку: мижознинг гапларини эшитиб, тескарисини тавсия қиласан, вассалом!

Хуллас, кетаман! Ижарага офис топсам, ўзимнинг ишимни очаман!

Хуршид Нуруллаев