Kasb taqozosi bilan bir necha oy ilgari Buxoro viloyati, Jondor tumanidagi mahallalardan biridan kelib tushgan murojaat yuzasidan manzilda bo‘lgan edik.

Farzandlarim «dada», degan so‘zni aytishga mahtal bo‘lgan, hatto qo‘shnimizning farzandlari otasining oldiga yugurib chiqib «dada», deb bo‘yniga osilsa, mening ikki yoshli qizim ham qo‘shilib «dada» deb baqirib yuborgan paytlari bo‘lgan...

Bugun yurtimizda ulkan tantana. Ustoz va murabbiylar bayrami nishonlanmoqda. Shu munosabat bilan «Xabar» tahririyati barcha ustozlarni tabriklaydi.

O‘quvchi, talabalar bilimga qiziqmaydi, ular yalqov bo‘lib ketgan, aksariyati fanlarni o‘zlashtira olmaydi, loqayd degan savollar bilan o‘zimizni aldaymiz, xolos. Gap ilm oluvchi talabadami, yo bilim beruvchi muallimda? Xo‘sh, ayb kimda?

Suhbat davomida ular menga savol berishlari yoki tanqid qilishlari kerak edi. Kutilmaganda bir qancha talabalar «Ustoz, bu fan menga nega kerak bo‘ladi?» deb savol berishdi. Savolning ostida kelajagiga ishonchsizlik va aniq rejaning yo‘qligi kabi yoqimsiz ohanglar bor edi.

Bizning maktablarda bolalarni urish qat’iy taqiqlangan bo‘lishiga qaramay, jazoning turli usullaridan foydalanish hollari uchraydi. Ayrim mamlakatlarda bolalarni urishga qonun yo‘li bilan ijozat etiladi. AQShning ba’zi shtatlarida kaltaklash taqiqlangan, ba’zilarida esa ruxsat berilgan. Shuning o‘ziyoq odamzod bu masalani yechishga hamon ojiz ekanidan dalolat beradi.

«Izza bo‘lgan, xor bo‘lgan ustoz...» maqolasini o‘qib, shu savolni o‘zimga berib ko‘rdim...