Кеча ажойиб бир воқеанинг гувоҳи бўлдим. Кимга қандай билмадим-у, лекин менга бошқача таъсир қилди. Рўпарамиздаги кўп қаватли уйнинг ён томонига ва йўлакнинг нариги бетидаги ариқча бўйига гул кўчатлари экаётган аёлни кўриб бепарво ўтиб кетолмадим.

Ушбу мактуб юзлаб журналлар ва газеталарда чоп этилган. Бир неча тилларда босилган. Муаллиф уни мактаб, муассаса ва кафедраларда ўқишга ижозат берган.

1901 йил 21 январда Канзас штатининг Вичита шаҳри кўчаси бўйлаб Америка тарихида мутлақо ноодатий бўлган бир аёл кезиб юрарди. У «Исо Масиҳ аскарлари, олға!» қўшиғини куйлаганча, қўлида ушлаган болтасини ҳар томонга сермаб борарди. Аёл Дуглас кўчасида жойлашган Жим Бэрн баригача етгач, ёпиқ эшик тирқишидан ичкарига киришга уриниб, болтасини боши узра ўйнатди-да, йиғилганларга қарата мурожаат қилди: «Бу – Яратганнинг қўли! Эркаклар, мен сизларни бадмаст дўзахдан халос этиш учун шу ерга келдим!»

Урушда энг муҳим нуқта – бу душман ҳаракатларидан олдиндан воқиф бўлиш. Табиийки, бунда асосан разведка маълумотларига таянилади. Иккинчи жаҳон уруши том маънода разведка уруши ҳам эди. Чунки урушнинг асосий иштирокчилари бўлган Совет Иттифоқи, АҚШ, Германия ва Буюк Британия армиясида ўз даврининг энг кучли разведка агентлари бўлиб, улар душманнинг бўлажак ҳаракатлари ҳақида Бош штабга маълумот етказиб турган.

Диссертация мавзусига таниқли ёзувчилар Ўткир Ҳошимов ва Наби Жалолиддин ҳикояларидаги миллийлик мисол қилиб олинган.