«Яхши иш қилмадимов, – дедим ўзимча хижолат бўлиб. – Ҳа, зарари йўқ, бир пасдан кейин қўнғироқ қилиб, сизга биринчи апрел ҳазили қилгандим», деб қўярман деган қарорга келдим.

Бу воқеа Сивас туманларидан бирида бўлиб ўтган. Мен аниқ жойини айтмайман, негаки қаҳрамонимизни у ўлкаларда ҳамма яхши танийди.

«Мен ютқазган одам билан ўйнамайман» дея бир оз таранг қилиб тураман-да, кейин доналарни қайта тера бошлайман. Раҳмим келганидан баъзан атай қолиб берсаммикин, деб қўяман.

У шаҳар телефон станциясига икка маротаба бориб, у ерда телефон аппаратининг нархи ва уни ўрнатиш шартлари ҳақида вазминлик билан, эринмай суриштирди.

Йўлда ҳар хил одамлар билан танишиб кетиш жуда маза бўлади-да! Сиз мутлақо нотаниш кишиларнинг ички оламига кирасиз. Гўё янги бир мамлакатни кашф қилгандай завқланиб кетасиз.

Генерал юзини секин мен томон бурди, синчиклаб қаради ва қарталарни полга тушириб юборди. У лаб-лунжини имиллаб йиғиштиргач, тилга кирди.

Бу ғалати воқеани эса Петроград фабрикаларидан бирининг ишчиси айтиб берган эди. У фамилиясини келтирмаслигимизни илтимос қилганди.

Қаҳрамонларимиз туни билан куймаланиб, алла-паллада ухладилар. Эртаси куни якшанба бўлгани учун бемалол ётавердилар. Одатда гавжум, сершовқин ётоқхона айни тонг палласида ногоҳ сокин бўлиб қолади.

Шаҳардаги кўп қаватли уйлардан бири. Роҳатилла ҳафсала билан уйни супуриб-сидирди. Кейин сочиқларни чайиб қўйгани ваннахонага кирди.

Туман шифохонасига оғир касал келтирилди. Ўн уч-ўн тўрт ёшлар чамасидаги ўсмир қорнини чангаллаб, тинимсиз инграрди. Уни дарҳол жарроҳлик бўлимига ётқизишди.