Ҳисобхонада ўн иккита хотин-қиз эртадан кечгача асосан лақиллаб ўтиришади. Уларга бир йилда миллион сўмдан зиёд маош тўланаркан.

Ҳукмингизга ҳавола этилажак бу воқеа ҳозир учрамайди. Энди замон ўзгача.

У 1915 йили туғилди. Уйида йиғлагани қўйишмади. Онаси қўлини бигиз қилиб дўқ урди:

Ҳай, буниси ҳам маъқул, деяйлик. Демак, маданиятли қиз экан-да, хўп. Бундоқ ўйлаб қарасангиз, маданиятли дегани кўп ғалати нарса ўзи.

Ҳаммаси оддийгина гаровдан бошланди. Бир корхонада ишлайдиган дўстим Пешинбой билан тўтиқуш ҳақидаги мультфильмни кўриб, аввалига бошқаларнинг гапини айнан такрорлайдиган тўтиқушнинг устидан мазза қилиб кулдик.

Биз олий ҳунар мактабида ўқиймиз. Ичимизда энг ёши йигирма учга чиққан. Мактабимизга янги директор тайинланганига икки ой бўлди.

Мен машҳур руҳшуносга шогирдман. Устозим беморларни даволаса, каминанинг вазифам – уларга хизмат кўрсатиш.

– Тўппа-тўғри, – дея қўллаб гапирди даврадагиларнинг энг ёши, – жуда жиддий ўйлаб кўриш керак. Акс ҳолда бошмизга бало бўлади.

Фан ҳақида заррача тушунчангиз йўқлиги маълум бўлиб турибди. Ҳозир тушунтириб бераман. Айтайлик, бирорта асар китобхонга маъқул келиб, қўлма-қўл бўлиб кетадиган бўлса, бунақа асарнинг қиммати йўқолади, деяверинг.

Ҳамма айб ўзимда...