«Яхши иш қилмадимов, – дедим ўзимча хижолат бўлиб. – Ҳа, зарари йўқ, бир пасдан кейин қўнғироқ қилиб, сизга биринчи апрел ҳазили қилгандим», деб қўярман деган қарорга келдим.

Бу воқеа Сивас туманларидан бирида бўлиб ўтган. Мен аниқ жойини айтмайман, негаки қаҳрамонимизни у ўлкаларда ҳамма яхши танийди.

«Мен ютқазган одам билан ўйнамайман» дея бир оз таранг қилиб тураман-да, кейин доналарни қайта тера бошлайман. Раҳмим келганидан баъзан атай қолиб берсаммикин, деб қўяман.

У шаҳар телефон станциясига икка маротаба бориб, у ерда телефон аппаратининг нархи ва уни ўрнатиш шартлари ҳақида вазминлик билан, эринмай суриштирди.

Йўлда ҳар хил одамлар билан танишиб кетиш жуда маза бўлади-да! Сиз мутлақо нотаниш кишиларнинг ички оламига кирасиз. Гўё янги бир мамлакатни кашф қилгандай завқланиб кетасиз.

Генерал юзини секин мен томон бурди, синчиклаб қаради ва қарталарни полга тушириб юборди. У лаб-лунжини имиллаб йиғиштиргач, тилга кирди.

Бу ғалати воқеани эса Петроград фабрикаларидан бирининг ишчиси айтиб берган эди. У фамилиясини келтирмаслигимизни илтимос қилганди.

Қаҳрамонларимиз туни билан куймаланиб, алла-паллада ухладилар. Эртаси куни якшанба бўлгани учун бемалол ётавердилар. Одатда гавжум, сершовқин ётоқхона айни тонг палласида ногоҳ сокин бўлиб қолади.

Шаҳардаги кўп қаватли уйлардан бири. Роҳатилла ҳафсала билан уйни супуриб-сидирди. Кейин сочиқларни чайиб қўйгани ваннахонага кирди.

Туман шифохонасига оғир касал келтирилди. Ўн уч-ўн тўрт ёшлар чамасидаги ўсмир қорнини чангаллаб, тинимсиз инграрди. Уни дарҳол жарроҳлик бўлимига ётқизишди.

Бола деган у-буга тегмаса, идиш синдирмаса, бола бўладими! Улар шкаф тепасига чиқиб полга сакрашганда жавондаги идиш-товоқлар жаранг-журунг килиб кетади. Остонага ташлаб қўйилган ҳўл латтага оёқ суртмай уйга киришади. Кечгача кўчанинг ярим тупроғи уйга киради.

Жиянимнинг ишхонасига юқори идорадан бошлиқлар келишган экан. Хизмат машинаси бузилиб қолгани учун менинг автоуловимда улар ётган меҳмонхонага бордик.

Авваллари бошлиқнинг бирор шахсий иш чиқса, уйига мени юборарди. Айниқса, дам олиш кунларида ҳақиқий байрам бўларди.

Вилоят бошқармасига вазирликдан сим қоқишди. Жойида амалий ёрдам кўрсатиш учун мутахассис юборишаётган экан.

Ҳеч кимга зиён етказмайдиган бу одатимни иш фаолиятимни катта бир муассасанинг кичик ходими бўлиб янги бошлаган пайтлари пайқаганман.

Умуман, ҳаммада нимадир етишмас экан. Ижодкорга илҳом, хонандага овоз, тадбиркорга вақт, дангасага дам, ўқитувчиларга илгариги ўқувчилар ва ҳоказо.

Айтилган ҳар гапга фаришталар омин дейиши тўғри экан. Исботи мана: шаҳар ободонлаштириш бошқармасининг катта мутахассиси Чангиев туман ободонлаштириш бўлимининг бошлиғи этиб тайинланди.

Ҳаётда бенуқсон киши топилмаса керак. Ҳар қандай одамнинг ҳеч бўлмаса битта камчилиги бўлиши турган гап. Шундай экан, бировларнинг камчилигидан қайғурмаслик керак.

Бир кунда ўзгариб қолмадим, менимча... лекин одамларнинг бошқача бўлиб қолганига ишонгим келмайди. Биринчи кундан ҳайрон қолдиргани – атрофдагиларнинг менга бўлган муносабати тубдан ўзгарган эди.

Ҳисобхонада ўн иккита хотин-қиз эртадан кечгача асосан лақиллаб ўтиришади. Уларга бир йилда миллион сўмдан зиёд маош тўланаркан.