«Yaxshi ish qilmadimov, – dedim o‘zimcha xijolat bo‘lib. – Ha, zarari yo‘q, bir pasdan keyin qo‘ng‘iroq qilib, sizga birinchi aprel hazili qilgandim», deb qo‘yarman degan qarorga keldim.

Bu voqea Sivas tumanlaridan birida bo‘lib o‘tgan. Men aniq joyini aytmayman, negaki qahramonimizni u o‘lkalarda hamma yaxshi taniydi.

«Men yutqazgan odam bilan o‘ynamayman» deya bir oz tarang qilib turaman-da, keyin donalarni qayta tera boshlayman. Rahmim kelganidan ba’zan atay qolib bersammikin, deb qo‘yaman.

U shahar telefon stansiyasiga ikka marotaba borib, u yerda telefon apparatining narxi va uni o‘rnatish shartlari haqida vazminlik bilan, erinmay surishtirdi.

Yo‘lda har xil odamlar bilan tanishib ketish juda maza bo‘ladi-da! Siz mutlaqo notanish kishilarning ichki olamiga kirasiz. Go‘yo yangi bir mamlakatni kashf qilganday zavqlanib ketasiz.

General yuzini sekin men tomon burdi, sinchiklab qaradi va qartalarni polga tushirib yubordi. U lab-lunjini imillab yig‘ishtirgach, tilga kirdi.

Bu g‘alati voqeani esa Petrograd fabrikalaridan birining ishchisi aytib bergan edi. U familiyasini keltirmasligimizni iltimos qilgandi.

Qahramonlarimiz tuni bilan kuymalanib, alla-pallada uxladilar. Ertasi kuni yakshanba bo‘lgani uchun bemalol yotaverdilar. Odatda gavjum, sershovqin yotoqxona ayni tong pallasida nogoh sokin bo‘lib qoladi.

Shahardagi ko‘p qavatli uylardan biri. Rohatilla hafsala bilan uyni supurib-sidirdi. Keyin sochiqlarni chayib qo‘ygani vannaxonaga kirdi.

Tuman shifoxonasiga og‘ir kasal keltirildi. O‘n uch-o‘n to‘rt yoshlar chamasidagi o‘smir qornini changallab, tinimsiz ingrardi. Uni darhol jarrohlik bo‘limiga yotqizishdi.