Hisobxonada o‘n ikkita xotin-qiz ertadan kechgacha asosan laqillab o‘tirishadi. Ularga bir yilda million so‘mdan ziyod maosh to‘lanarkan.

Hukmingizga havola etilajak bu voqea hozir uchramaydi. Endi zamon o‘zgacha.

U 1915 yili tug‘ildi. Uyida yig‘lagani qo‘yishmadi. Onasi qo‘lini bigiz qilib do‘q urdi:

Hay, bunisi ham ma’qul, deyaylik. Demak, madaniyatli qiz ekan-da, xo‘p. Bundoq o‘ylab qarasangiz, madaniyatli degani ko‘p g‘alati narsa o‘zi.

Hammasi oddiygina garovdan boshlandi. Bir korxonada ishlaydigan do‘stim Peshinboy bilan to‘tiqush haqidagi multfilmni ko‘rib, avvaliga boshqalarning gapini aynan takrorlaydigan to‘tiqushning ustidan mazza qilib kuldik.

Biz oliy hunar maktabida o‘qiymiz. Ichimizda eng yoshi yigirma uchga chiqqan. Maktabimizga yangi direktor tayinlanganiga ikki oy bo‘ldi.

Men mashhur ruhshunosga shogirdman. Ustozim bemorlarni davolasa, kaminaning vazifam – ularga xizmat ko‘rsatish.

– To‘ppa-to‘g‘ri, – deya qo‘llab gapirdi davradagilarning eng yoshi, – juda jiddiy o‘ylab ko‘rish kerak. Aks holda boshmizga balo bo‘ladi.

Fan haqida zarracha tushunchangiz yo‘qligi ma’lum bo‘lib turibdi. Hozir tushuntirib beraman. Aytaylik, birorta asar kitobxonga ma’qul kelib, qo‘lma-qo‘l bo‘lib ketadigan bo‘lsa, bunaqa asarning qimmati yo‘qoladi, deyavering.

Hamma ayb o‘zimda...